‘In 2006 werd onze tweede dochter Roselijn geboren. Ze heeft het Syndroom van Down. Wij werkten toen allebei fulltime. Onze werkgevers waren volledig op de hoogte van onze gezinssituatie. Dat was fijn want daardoor hoefde ik niets uit te leggen als we bijvoorbeeld naar het ziekenhuis moesten voor onderzoeken met Roselijn. Na een paar maanden is mijn vrouw gestopt met werken. We wilden alle ruimte hebben om onze beide dochters in rust en met alle aandacht te laten opgroeien. Daarbij vraagt de zorg voor Roselijn meer aandacht dan de zorg voor onze andere dochter.’
Gezondheidsproblemen
‘Toen Roselijn vier werd is mijn vrouw weer parttime gaan werken omdat het gezinsleven en ook de gezondheid van Roselijn dusdanig stabiel was dat het kon. Ik heb in diezelfde tijd een baanswitch gemaakt. Vlak daarna kreeg Roselijn gezondheidsproblemen. Het heeft enige tijd geduurd voordat duidelijk werd wat er precies aan de hand was en wat eraan gedaan kon worden. In de tussentijd was het een heftige periode van weinig nachtrust. Roselijn huilde veel en we hadden veel ziekenhuisafspraken met haar. We liepen op ons tandvlees.’
Dilemma’s
‘En dan komen de dilemma’s. Omdat het met Roselijn zo goed ging toen we aan onze baan begonnen, hebben we onze werkgever niet verteld over onze dochter. En toen het met Roselijn zo slecht ging en wij geleefd werden door alles, hadden we ook niet de rust en de energie om hierover te praten met onze werkgevers. Daarbij had ik het gevoel dat mijn werkgever niet op de boodschap zat te wachten dat ik een dochter met Down heb die extra zorg nodig heeft. En mijn collega’s durfde ik het niet te vertellen. Ik was bang dat ze het gezeur zouden vinden of dat ze zouden denken dat ik de kantjes er vanaf zou lopen en niet gemotiveerd zou zijn.’
Oplossing
‘Na twee maanden ’tandvleeslopen’ ging het lichtje uit. Ik moest nu echt mijn leidinggevende en collega’s vertellen over de zorg voor Roselijn, wilde ik het thuis en op het werk allemaal blijven bolwerken zonder te verzuimen. Samen met een mantelzorgmakelaar ben ik gaan inventariseren wat ik nodig had om werk en zorg goed te kunnen combineren. Conclusie: flexibele werktijden en thuiswerken zouden mij enorm helpen. Dan zou ik bijvoorbeeld een uur ziekenhuisbezoek met Roselijn kunnen compenseren met een uur thuiswerken ’s avonds.’
In gesprek
‘De volgende ochtend ben ik naar mijn leidinggevende gegaan. Hij reageerde gelukkig heel open, luisterde, toonde begrip. Hij gaf aan met HR te overleggen wat mogelijk was om de druk even tijdelijk te laten afnemen. Die oplossing kwam in de vorm van flexibele werktijden. Wat een opluchting! Ook heb ik kort in het teamoverleg bij mijn collega’s aangegeven hoe het er bij ons thuis op dat moment uitzag. Dat vond ik niet makkelijk maar ook zij reageerden begripvol.’
Les
‘Als ik achteraf terugkijk kan ik zien dat ik heel erg ‘voor mijn werkgever heb gedacht’. Ik vulde in hoe mijn leidinggevende zou reageren in plaats van de dialoog aangaan. Ik wil anderen dan ook als tip meegeven om het gesprek aan te gaan met je leidinggevende. Wees open en eerlijk over je mantelzorgsituatie en draag zelf mogelijke oplossingen aan.’