Mieke is adviseur bij een organisatieadviesbureau. Ze haalt energie uit haar werk, heeft een gezin en een druk sociaal leven. Haar vader, net hersteld van een hersenbloeding, brak zijn heup. Ze dacht de verzorging er wel even een paar weken bij te doen. Maar de weken worden maanden.
Tunnelvisie
Mieke merkte niet dat ze steeds vermoeider werd. Als Mieke het allemaal van te voren geweten had, was ze wel op iemand afgestapt. Ze begon net aan een nieuwe adviesklus (naast een lopend project) waar ze zin in had. Werk leidde Mieke af van de zorg voor haar vader, dacht ze. Maar toen na zes weken heen en weer pendelen tussen Leidschendam en Nijmegen het herstel van haar vader langer ging duren, begon het thuisfront te morren. Daarna begonnen collega’s vragen te stellen. Gaat het wel goed? Je ziet er moe uit. Lukt het wel allemaal? Maar ze ging door. Mieke ontwikkelde een tunnelvisie. Nog een paar dagen, weken, dacht ze. Nog even volhouden. Het is zo voorbij. Straks neem ik een paar dagen vrij. Mijn zorgverlof? Dat bewaar ik tot mijn vader weer naar huis komt.
Tips voor anderen
Mieke dacht dat ze het allemaal zelf op moest lossen. Ze had hier toch ook zelf voor gekozen? Maar Mieke werd om zes uur ’s ochtend wakker. Dan lag ze te piekeren hoe ze vandaag nou weer alle endjes aan elkaar zou knopen. Dat is niet gezond. Haar vader overleed een jaar later en twee maanden daarna zat Mieke met een burn-out thuis. Mieke wil aan iedereen die in eenzelfde situatie terechtkomt meegeven: stap op iemand af. Praat erover. Met je collega’s, je teamleider of je afdelingshoofd. Je moet vooral niét denken: Ik wil niet óók op mijn werk problemen maken want ik heb privé al gedoe genoeg. Die perceptie is helemaal fout. Je moet voor jezelf opkomen. Ook op je werk!’.